Mabuhay Ang Lahing Filipino

Pag-ibig sa Tinubuang Lupa Ni Andres Bonifacio

Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya

Sa pagkadalisay at pagkadakila

Gaya ng pag-ibig sa tinub’ang lupa?

Aling pag-ibig pa? Wala na nga, wala.

Ulit-ulitin mang basahin ng isip

At isa-isahing talastasing pilit

Ang salita’t buhay na limbag at titik

Ng sangkatauhan ito’y namamasid.

Banal na Pag-ibig! Pag ikaw ang nukal

Sa tapat na puso ng sino’t alinman,

Imbi’t taong-gubat, maralita’t mangmang,

Nagiging dakila at iginagalang.

Pagpupuring lubos ang palaging hangad

Sa bayan ng taong may dangal na ingat;

Umawit, tumula, kumatha’t sumulat,

Kalakhan din niya’y isinisiwalat.

Walang mahalagang hindi inihandog

Ng may pusong mahal sa Bayang nagkupkop:

Dugo, yaman, dunong, katiisa’t pagod,

Buhay ma’y abuting magkalagot-lagot.

Bakit? Alin ito na sakdal nang laki

Na hinahandugan ng buong pagkasi?

Na sa lalong mahal nakapangyayari

At ginugugulan ng buhay na iwi?

Ay! Ito’y ang Inang Bayang tinubuan,

Siya’y ina’t tangi na kinamulatan

Ng kawili-wiling liwanag ng araw

Na nagbigay-init sa lunong katawan.

Sa kaniya’y utang ang unang pagtanggap

Ng simoy ng hanging nagbibigay-lunas

Sa inis na puso na sisinghap-singhap

Sa balong malalim ng siphayo’t hirap.

Kalakip din nito’y pag-ibig sa Bayan

Ang lahat ng lalong sa gunita’y mahal

Mula sa masaya’t gasong kasanggulan

Hanggang sa katawa’y mapasalibingan.

Ang nangakaraang panahon ng aliw,

Ang inaasahang araw na darating

Ng pagkatimawa ng mga alipin,

Liban pa sa Bayan saan tatanghalin?

At ang balang kahoy at ang balang sanga

Ng parang n’ya’t gubat na kaaya-aya,

Sukat ang makita’t sasaalaala

Ang ina’t ang giliw, lumipas na saya.

Tubig n’yang malinaw na anaki’y bubog,

Bukal sa batisang nagkalat sa bundok,

Malambot na huni ng matuling agos,

Na nakaaaliw sa pusong may lungkot.

Sa aba ng abang mawalay sa Bayan!

Gunita ma’y laging sakbibi ng lumbay,

Walang alaala’t inaasam-asam

Kundi ang makita’y lupang tinubuan.

Pati ng magdusa’t sampung kamatayan

Wari ay masarap kung dahil sa Bayan

At lalong maghirap, O! himalang bagay,

Lalong pag-irog pa ang sa kanya’y alay.

Kung ang Bayang ito’y nasasapanganib

At siya ay dapat na ipagtangkilik,

Ang anak, asawa, magulang, kapatid

Isang tawag niya’y tatalikdang pilit.

Dapwat kung ang bayan ng Katagalugan

Ay nilapastangan at niyuyurakan

Katuwiran, puri niya’t kamahalan

Ng sama ng lilong taga-ibang bayan.

Di gaano kaya ang paghihinagpis

Ng pusong Tagalog sa puring nilait?

Aling kalooban na lalong tahimik

Ang di pupukawin sa paghihimagsik?

Saan magbubuhat ang paghinay-hinay

Sa paghihiganti’t gumugol ng buhay

Kung wala ding iba na kasasadlakan

Kundi ang lugami sa kaalipinan?

Kung ang pagkabaon n’ya’t pagkabusabos

Sa lusak ng saya’t tunay na pag-ayop,

Supil ng panghampas, tanikalang gapos

At luha na lamang ang pinaaagos?

Sa kaniyang anyo’y sino ang tutunghay

Na di aakayin sa gawang magdamdam?

Pusong naglilipak sa pagkasukaban

Ang hindi gumugol ng dugo at buhay.

Mangyayari kaya na ito’y masulyap

Ng mga Tagalog at hindi lumingap

Sa naghihingalong Inang nasa yapak

Na kasuklam-suklam sa Kastilang hamak?

Nasaan ang dangal ng mga Tagalog?

Nasaan ang dugong dapat na ibuhos?

Baya’y inaapi, bakit di kumilos

At natitilihang ito’y mapanuod?

Hayo na nga kayo, kayong nangabuhay

Sa pag-asang lubos na kaginhawahan

At walang tinamo kundi kapaitan

Hayo na’t ibigin ang naabang Bayan.

Kayong natuy’an na sa kapapasakit

Ng dakilang hangad sa batis ng dibdib,

Muling pabalungi’t tunay na pag-ibig

Kusang ibulalas sa Bayang piniit.

Kayong nalagasan ng bunga’t bulaklak,

Kahoy nyaring buhay na nilanta’t sukat

Ng bala-balaki’t makapal na hirap,

Muling manariwa’t sa Baya’y lumiyag.

Kayong mga pusong kusang napapagal

Ng daya at bagsik ng ganid na asal,

Ngayon ay magbango’t Bayan ay itanghal

Agawin sa kuko ng mga sukaban.

Kayong mga dukhang walang tanging lasap

Kundi ang mabuhay sa dalita’t hirap,

Ampunin ang Bayan kung nasa ay lunas

Pagkat ang ginhawa niya ay sa lahat.

Ipaghandog-handog ang buong pag-ibig,

At hanggang may dugo’y ubusang itigis

Kung sa pagtatanggol, buhay ay mapatid

Ito’y kapalaran at tunay na langit.

Mi Ultimo Adiós by Jose Rizal

Mi Ultimo Adios

Adios, Patria adorada, region del sol querida,
Perla del Mar de Oriente, nuestro perdido Eden!
A darte voy alegre la triste mustia vida,
Y fuera más brillante más fresca, más florida,
Tambien por tí la diera, la diera por tu bien.En campos de batalla, luchando con delirio
Otros te dan sus vidas sin dudas, sin pesar;
El sitio nada importa, ciprés, laurel ó lirio,
Cadalso ó campo abierto, combate ó cruel martirio,
Lo mismo es si lo piden la patria y el hogar.

Yo muero cuando veo que el cielo se colora
Y al fin anuncia el día trás lóbrego capuz;
Si grana necesitas para teñir tu aurora,
Vierte la sangre mía, derrámala en buen hora
Y dórela un reflejo de su naciente luz.

Mis sueños cuando apenas muchacho adolescente,
Mis sueños cuando joven ya lleno de vigor,
Fueron el verte un día, joya del mar de oriente
Secos los negros ojos, alta la tersa frente,
Sin ceño, sin arrugas, sin manchas de rubor.

Ensueño de mi vida, mi ardiente vivo anhelo,
Salud te grita el alma que pronto va á partir!
Salud! ah que es hermoso caer por darte vuelo,
Morir por darte vida, morir bajo tu cielo,
Y en tu encantada tierra la eternidad dormir.

Si sobre mi sepulcro vieres brotar un dia
Entre la espesa yerba sencilla, humilde flor,
Acércala a tus labios y besa al alma mía,
Y sienta yo en mi frente bajo la tumba fría
De tu ternura el soplo, de tu hálito el calor.

Deja a la luna verme con luz tranquila y suave;
Deja que el alba envíe su resplandor fugaz,
Deja gemir al viento con su murmullo grave,
Y si desciende y posa sobre mi cruz un ave,
Deja que el ave entone su cantico de paz.

Deja que el sol ardiendo las lluvias evapore
Y al cielo tornen puras con mi clamor en pos,
Deja que un sér amigo mi fin temprano llore
Y en las serenas tardes cuando por mi alguien ore
Ora tambien, oh Patria, por mi descanso á Dios!

Ora por todos cuantos murieron sin ventura,
Por cuantos padecieron tormentos sin igual,
Por nuestras pobres madres que gimen su amargura;
Por huérfanos y viudas, por presos en tortura
Y ora por tí que veas tu redencion final.

Y cuando en noche oscura se envuelva el cementerio
Y solos sólo muertos queden velando allí,
No turbes su reposo, no turbes el misterio
Tal vez acordes oigas de citara ó salterio,
Soy yo, querida Patria, yo que te canto á ti.

Y cuando ya mi tumba de todos olvidada
No tenga cruz ni piedra que marquen su lugar,
Deja que la are el hombre, la esparza con la azada,
Y mis cenizas antes que vuelvan á la nada,
El polvo de tu alfombra que vayan á formar.

Entonces nada importa me pongas en olvido,
Tu atmósfera, tu espacio, tus valles cruzaré,
Vibrante y limpia nota seré para tu oido,
Aroma, luz, colores, rumor, canto, gemido
Constante repitiendo la esencia de mi fé.

Mi patria idolatrada, dolor de mis dolores,
Querida Filipinas, oye el postrer adios.
Ahi te dejo todo, mis padres, mis amores.
Voy donde no hay esclavos, verdugos ni opresores,
Donde la fé no mata, donde el que reyna es Dios.

Adios, padres y hermanos, trozos del alma mía,
Amigos de la infancia en el perdido hogar,
Dad gracias que descanso del fatigoso día;
Adios, dulce extrangera, mi amiga, mi alegría,
Adios, queridos séres morir es descansar.

Courage Love of Country